Hayatımın aşkına sesleniyorum!

Seni henüz tanımadım, tanımıyorum…

Belki sen beni tanıyorsun ama ben henüz bilmiyorum…

Bilmem ama ben seni tanıyor gibiyim…

Yanımda bir yerlerdesin sanki…

Hissedebiliyorum ama nedense göremiyorum…

Varlığın etrafımı çevreleyen bir sıcaklık gibi…

Sen yokken üşüdüğümü hissediyorum…

Seni tanımıyorum ama tanımak istiyorum…

Hissetmek yetmiyor artık…

Çıkıp gelmen lazım yokluğun var olduğu yerden…

Bekletme artık yeter bu kadar naz…

Fazla naz âşık usandırır derler…

Ama aşk yokken ortada kim neden usansın…

Olsun ben senin nazını da çekerim…

Sana dünyaları veremem belki…

Ama benim kalbim dünyalara bedel onu veririm sana…

İçinde bir ömür rahat edersin…

Bir ev yaparız içine derme çatma, yaşar gideriz sonsuzlukta…

Hiç sıkılmazsın orda…

Hiç üzülmezsin, canın yanmaz…

Hiç kimse mutluluktan seni alıkoyamaz…

Kalbim olur kucağım…

Sarar sarmalarım seni…

El bebek gül bebek değil belki ama…

Elimden geldiğince kundaklarım seni…

Elin sıcak suya da değer soğuğuna da…

Ama ellerim hep sıcak olur benim…

Üşümez ellerin ellerimdeyken…

Ben kocaman yürekli bir adamım…

Neleri kaldırır bu yürek…

Ama sana gelince…

Açılır perdeleri gülerek…

Neşem olursun beni tüm kalbinle severek…

Varlığıma armağan olursun…

Hiç ummadığım anda gelerek…

Kalbini açarsın bana belki…

Birkaç sevgi sözcüğü dökülür kalbinden gelen uzun yoldan…

Sarılırsın nefesin boynumda kalır…

Kokun kokuma karışır…

Gözlerinden damlayan yaş gözlerimi ıslatır…

Canım derim sana canın yanmasın gel gidelim birlikte…

Yüreğime…

Sana miras kalır sevgim…

Sarıp sarmalar dört bir yanını…

Toprağa karışır…

Bir oluruz biz, birlikte oluruz…

Yokluğumda yaşarken o kocaman yürekte, var oluruz biz…

Duvarda bir resimde anı olarak kalmaktansa…

Kalırız ömrün aydınlığında…

Gökay Hamdi ŞENEL